Tijdens je zwangerschap bereid je je zo goed mogelijk voor op je bevalling. Je leeft intens naar dat ene moment toe. Toch is de bevalling niet het einde, maar juist het begin! Susan Wesselink vertelt hoe zij – ondanks hormonen en kraamtranen – heeft kunnen genieten van de eerste maanden met z’n drietjes.
‘Toen ik 37 weken zwanger was, maakte de verloskundige bij La Vie de standaard liggingsecho en zagen we dat Philip in een stuit lag,’ vertelt Susan. ‘Draaien lukte niet meer en na een goed gesprek in het Martini Ziekenhuis hebben we gekozen voor een keizersnede. De enige mogelijkheid die openstond was 5 december, dus op die dag is onze Philip geboren.’
Lief en geduldig
Na de bevalling zijn Philip, Susan en haar vriend twee nachten in het ziekenhuis gebleven. ‘Die dagen hebben we als ontzettend fijn ervaren. We hadden een eigen kamer met z’n drieën en leefden daar een beetje in onze eigen cocon. Het voelde alsof we het enige gezin op de afdeling waren, terwijl we wisten dat het heel druk was. De verpleegkundigen namen alle tijd om rustig aan ons uit te leggen hoe zo’n kleintje werkt. Iedereen was lief en geduldig. Het gaat natuurlijk om dat kleintje maar ik vond het ook fijn dat er aandacht was voor mij, want ik lag er door de keizersnede toch wat hulpeloos en aangedaan bij. Eigenlijk vonden we het wel even lekker dat er veel mensen waren om ons in die hectische eerste dagen te helpen.’
Cirkel rond
Eenmaal thuisgekomen was er de eerste week elke dag kraamzorg. Susan: ‘We dachten heel stoer dat we het alleen wel zouden kunnen, maar dat viel toch tegen. Je hebt zoveel vragen en onzekerheden. Dan is het prettig dat er hulp is.’ Naast de kraamverzorgende kwam de verloskundige van La Vie drie keer langs in de eerste week. ‘Ik vond dat heel fijn,’ zegt Susan. ‘Toen ik vanwege de stuitligging naar het ziekenhuis ging, vond ik het jammer dat ik mijn eigen verloskundigen niet meer zag. Toen ze langskwamen, voelde het alsof de cirkel rond was.’
Krampjes
De verloskundigen van La Vie waren goed geïnformeerd door het ziekenhuis en ze wisten precies hoe de bevalling en de periode daarna verlopen waren. Susan: ‘De eerste keer dat de verloskundige kwam, vond ze ons er ontspannen bij zitten. Maar de tweede keer, na een dag of vijf, waren de buikkrampjes bij Philip begonnen. Toen beseften we pas echt goed dat er een mensje is dat je nodig heeft en dat zonder jou hulpeloos is. De verloskundige heeft ons goed geholpen met allerlei tips. Je merkt dan toch dat je in al die maanden een band met elkaar hebt opgebouwd en dat zij goed aanvoelt wat bij jou past. Na ongeveer acht weken ben ik nog voor nacontrole naar het Martini Ziekenhuis geweest. Daar was alles gelukkig goed.’
Hormonen en kraamtranen
‘Terugkijkend vond ik de eerste maanden zeker intensief,’ zegt Susan. ‘Je moet elkaar leren kennen, de borstvoeding viel me tegen en dan is er nog het bezoek dat veel tijd en energie vraagt, terwijl jij je zorgen maakt over voeding en slaapjes. En dat allemaal in de periode van hormonen en kraamtranen! Ik was dan ook blij dat ik een extra maand verlof had genomen. Je bent dan door die eerste onwennige periode heen, hebt een ritme gevonden en kunt meer dingen samen gaan ondernemen. Het is al enorm genieten als je een gezond kindje op de wereld hebt gezet, maar het is nog meer genieten als je ook de tijd kunt nemen om elkaar te leren kennen en begrijpen. Dat kan ik iedereen aanraden.’
Dit artikel komt uit Magazine 9, een speciale uitgave van de Martini Geboorte Groep.